Over mijn vader

Ik denk dat ik wel een heel boek over mijn vader kan schrijven, maar aangezien dit een schrijfveer is, beperk ik me tot 15 minuten. Mijn vader, dat is die man die ik veel te kort heb gekend en die ik na 33 jaar nog steeds mis. Niet meer zo schrijnend en zo vaak als vroeger maar ik mis hem nog steeds.

Als je als 13 jarig meisje je vader verliest, val je in een diep gat. Ik was een vaderskindje, mijn vader was mijn grote held. De man die al die zeeën had bevaren; de geur van dieselolie in de haven geeft me nog steeds een veilig en vertrouwd gevoel. Hij was ook de man die na zijn werk wel eens ging koken zodat mijn moeder haar werk achter de naaimachine af kon maken (we hebben het hier wel over de jaren 70 toen de rolverdeling nog heel anders was) en ik vergeet ook nooit de wandelingen op zondag en dat hij dan soms zomaar op zijn handen liep en andere capriolen uithaalde. Maar ik herinner me ook het gemopper van mijn moeder als hij naar de cafetaria ging om patat te halen en dan bleef hangen bij zijn kameraden, zodat mijn broertje en ik de frietjes gingen halen. En de dagen dat hij alleen maar op de bank lag omdat hij zich niet zo goed voelde, gek genoeg zijn die herinneringen wel heel ver weg.

Ik ben me er terdege van bewust dat ik mijn vader in de loop der jaren ben gaan idealiseren. Maar ik denk dat dat normaal is als je niet de kans krijgt om als dochter tegen je vader te puberen, als je niet de kans krijgt met hem in discussie te gaan over studiekeuzes, vriendjes, levensvragen en noem maar op.
Ik herinner me dat ik me enorm ergerde aan een Merci-reclame waarin een meisje uitgroeit tot jonge vrouw en hoe haar vader haar daarbij begeleidt en steunt. Boos en verdrietig werd ik ervan omdat mij dat ontzegd was. Ik had geen troostende vader tijdens de vele periodes dat ik ziek was, geen vader die me met praktische zaken kon helpen na de scheiding, geen vader die trots kon zijn op mijn prachtige dochter, zijn eerste kleinkind.

Soms overvalt me de boosheid en de onmacht nog wel eens maar wat heeft het voor zin, het wordt er niet anders van, het is wat het is.
Misschien zijn mijn herinneringen gekleurd, maar het zijn mijn herinneringen en ik koester ze, net als de foto's die ik heb van die knappe jonge man die mijn vader was, veel te jong gestorven op zijn 33e.