Het versleten badpak (schrijfveren)

Mistroostig keek ze in de kast. Ze moest op zoek naar haar badpak.
Eigenlijk hield ze helemaal niet van zwemmen en er waren jaren geweest dat ze het zwemmen probleemloos aan anderen had overgelaten. Dat gedoe iedere keer in die badhokjes die altijd te klein leken. Je lijf was na zo'n zwempartij nooit goed droog te krijgen en onder veel gehijg en gepuf kon je je kleren dan weer over je vochtige lijf wurmen zodat je met een verhitte kop weer buiten kwam en eigenlijk dat bad zo weer in kon springen. Nee, zwemmen was niet haar ding.
Maar nu kon ze er niet onderuit. Haar nieuwe vriend Arie had twee kinderen, Archie van 7 en Peach van 5 en samen gaan zwemmen leek hem de meest ongedwongen manier om de kinderen en haar te laten kennismaken, gezellig in het subtropisch zwembad, waar het natuurlijk helemaal bloedheet zou zijn. Als het aan haar had gelegen waren ze naar de bioscoop gegaan en daarna naar de mac maar nee Arie wilde gaan zwemmen met z'n vieren.
Waar lag toch dat badpak? Ze weigerde om voor dit eenmalige zwempartijtje iets nieuws te gaan kopen want de volgende keer zou ze vriendelijk weigeren met de belofte van poffertjes bij thuiskomst. Ze rommelde wat verder in de kast en viste uiteindelijk het zwarte geval omhoog. Het mocht dan al wel 10 jaar oud zijn maar het was zwart en had een klassieke snit en zag er door het weinige gebruik nog respectabel uit. In de tas met dat ding.

Eigenlijk viel de middag haar enorm mee; ze zag er goed uit in haar badpak, het water was lekker warm, de kinderen lief en leuk en het voelde goed. De hele middag hadden de kinderen gevraagd of ze meeging op de waterglijbaan en dat had ze succesvol weten af te wimpelen omdat ze het doodeng vond. Maar nu de middag ten einde liep, liet ze zich overhalen.
De kinderen gingen haar luid joelend voor. Het leek zo gemakkelijk! Ze haalde diep adem en liet zich op de glijbaan zakken. Dit viel reuze mee, eigenlijk was het een heerlijk gevoel! Stralend liep ze het bad uit een lachsalvo en luid applaus tegemoet. Zo spectaculair was het toch niet? Plotseling zag ze de kinderen naar haar billen wijzen....
Rust roest en 10 jaar in de kast had de stof blijkbaar toch doen verslijten want na dat ene ritje op de glijbaan zat er nog maar erg weinig stof op haar billen.