woensdag 26 oktober 2011

Aandacht (W.O.W.)

Ze was nog maar tweeënhalf jaar oud, maar toen ze de voor de eerste keer  in het klasje van de peuterspeelzaal kwam, voelde ze het al. Alle kindertjes, alle pappa’s en mamma’s keken naar haar. De hand van haar moeder  stevig vasthoudend, werd ze naar haar plekje gebracht. Ze wilde dit niet, dit voelde niet fijn, dit voelde niet veilig, waarom moest ze hier heen? Ze kon toch gewoon thuis blijven bij pappa en mamma en Saartje de poes. Thuis keek niemand naar haar, alleen als ze buiten kwam dan waren ze er; die starende ogen.

Mamma hurkte naast haar en zei dat ze zo weer naar huis zou gaan, ze kreeg een raar gevoel in haar buik, ze wilde mee, niet hier blijven waar al die kindertjes naar haar bleven kijken. Mamma zei dat ze het hier heel fijn zou hebben en dat ze leuk met de andere kindjes kon spelen en dat ze liedjes zouden zingen en spelletjes doen en dat er in haar tas een lekker appel en ranja zat.  Ze wilde thuis haar appel eten en haar ranja drinken.

Mamma gaf haar een kus en liep toen snel naar de gang, ze zwaaide nog 1 keer en weg was ze. Ze wilde huilen, maar dan zouden ze nog meer naar haar kijken, waarom wilden die tranen nu toch niet stoppen. Door haar tranen heen zag ze een klein jongetje naar haar toelopen. Hij legde zijn handje op haar wang en vroeg: kun jij niet lopen?

8 opmerkingen:

  1. Ach, wat een ontroerend verhaal. Mooi verwoord.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. ahhhhh.....wat een scheet van een jongetje!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Jeetje wat een prachtige ontroerend verhaal heb je er van gemaakt... heerlijk om te lezen, en zo beelden geschreven... ik zie het allemaal zo voor me...

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Dieneke liet bij mij het volgende achter:

    "Bij Brigitta krijg ik het echt niet voor elkaar een reactie te plaatsen ,sorry.Mag ik jou even als doorgeef luik gebruiken?

    Voor Brigitta,
    Heel beeldend geschreven,kinderen bezien een handicap toch wat gewoner.groetjes Dieneke."

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Kinderen zijn zo lekker puur hè, mooie WoW! Ik ben trouwens dol op de achtergrond van je weblog!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Mijn zoon was vier toen hij heel trots kwam vertellen dat hij een vriendinnetje had. Het was een meisje van negen met het verstand van een kind van nog geen jaar. Ze zat in een rolstoel en kon eigenlijk niets. Mijn zoon had een knuffel voor haar ingepakt en gegeven.

    Kinderen zijn zo puur en nog zo onbevangen....

    Ik kom hier als mijn alter ego (vanwege de WoW's), maar reageer hierop met eigen naam.

    Reageren uit eigen naam gaat dus niet omdat ik niet onder naam en url kan reageren.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Vreemd, ik moet op andere naam reageren, maar het wordt geplaatst onder eigen naam. Ik krijg geen hoogte van blogspot... :) Maar goed, reactie staat er zoals ik het wilde.

    BeantwoordenVerwijderen

Opbouwende kritiek vind ik fijn, me afkraken kan ik zelf wel ;-)