vrijdag 23 november 2012

Wilskracht

Het is al een jaar geleden sinds ik voor het laatst iets geschreven heb, maar hier dan eindelijk weer een Schrijfveer van mij

Als vier-jarige had ze eigenlijk geen idee wat "vorst" nou eigenlijk was, een vorst was toch een koning? Maar ze kreeg nu het gevoel dat het woord vorst iets te maken had met dat laagje dat op de gracht lag.
Eerst was het alleen maar een dun vliesje maar elke ochtend als ze uit haar slaapkamerraam keek, zag ze dat laagje dikker en witter worden en op een zekere ochtend zag ze de eendjes op het harde water lopen. Een paar dagen later liepen er zelfs mensen op het het ijs. "IJs" zo heette dat hard geworden water had papa gezegd, je kon ijs dus niet alleen eten maar er ook op staan en nu zouden ze er op gaan schaatsen, al weer zo'n nieuw woord.
Ze was met papa naar de winkel geweest waar ze schaatsen hadden gekocht, dat waren speciale schoenen voor op het ijs. Papa had hele mooie; een zwarte schoen met daaronder een ding van ijzer, het leek wel een beetje op een mes. Zijzelf had hele andere schaatsen gekregen, een soort bootje dat je onder je schoen vastbond en zij had niet één mesje maar drie, omdat ze het nog moest leren, het middelste mesje was iets hoger dan de andere twee.
's Middags was het zo ver, ze mocht met papa op het ijs. De was best griezelig want het was heel glad en je gleed zomaar uit! Maar papa hield haar handje stevig vast en het glijden op het ijs was best leuk. Ze zag wel dat sommige kindjes al veel beter konden schaatsen maar dat gaf niets, die waren ook niet ziek, zoals zij. Ze was heel blij.
De volgden dag werd er voor de schoolkinderen een schaatswedstrijd gehouden en ze wilde heel graag meedoen ook al kon ze nog niet goed schaatsen en was zo ook heel snel moe.
En daar stond ze dan, klaar voor de start. De andere kindjes uit haar groep gingen heel snel wegschaatsen, maar vele van hen vielen en bleven huilend liggen op het harde ijs tot hun papa of mama hen ophaalde. Toen was zij zelf aan de beurt en ja, ook zij viel, maar ze bleef niet liggen huilen, ze stond weer op en ging verder want ze wilde winnen, ook toen ze een tweede en derde keer viel. Zij wilde een medaille dus hup omhoog en  met een verbeten gezichtje weer verder naar de eindstreep.
Ze was moe, ze had pijn en haar wangen brandden van de enorme inspanning, maar ze had het gehaald en kreeg een medaille voor de derde prijs!!