Vijf van Vrijdag

Op het blog van Aline kun je meedoen aan de Vijf van Vrijdag Dit is mijn verhaal nav afgelopen vrijdag. De verplichte woorden zijn vetgedrukt
 

De grote liefde

Ze zat samen met haar kleindochter van 12 gezellig op bank te kijken naar het programma “Memories” Toen ze jonger was, had ze het programma altijd gemeden. Op de een of andere manier vond ze het altijd pijnlijk als mensen op zoek gingen naar hun verloren liefdes, vooral als beiden of één van beiden in een relatie zat. Natuurlijk, zij was ook wel eens nieuwsgierig naar een bepaald iemand, maar sommige dingen kon je maar beter laten rusten.

Later in bed kwamen de herinneringen toch weer naar boven. Het was vlak na de eindexamens, de HAVO 5 groep had besloten om er even tussenuit te knijpen en een lang weekend naar een van de eilanden te gaan. Ze kon zich eigenlijk niet meer goed voor de geest halen wat ze die dagen allemaal gedaan hadden, het enige dat nog glashelder was, was dat eerste moment dat ze hem zag staan. Slank, halflang donker haar, een dromerige blik en een mond die ze het liefst direct zou willen kussen. “Die ziet mij toch nooit staan” schoot er door haar heen.

Eigenlijk was ze helemaal niet gauw op haar mondje gevallen maar deze jongen vond ze echt leuk en ze had geen idee hoe ze hem moest benaderen. Zijn vriend leek de ideale go-between. Na haar meest onnozele openingszin bleek dat de jongens uit Duitsland kwamen. Stefan stelde zich voor en begon gezellig met haar te praten. Eigenlijk was het niet eerlijk, je zag dat die jongen z’n best deed om indruk op haar te maken en zij gebruikte hem alleen maar om in contact met zijn vriend te komen. Zou ze hem aanspreken, vragen of hij met haar wilde dansen? Ze haalde een paar keer diep adem en stapte op hem af. Ja, hij wilde zeer zeker wel met haar dansen. Ze herinnerde zich dat ze het gevoel had dat ze zweefde. Deze mooie man wilde met haar dansen en niet alleen uit beleefdheid. Al vrij vlot verlieten ze de dansvloer en vonden een lege plek om te zitten. Ze raakten niet uitgepraat, bleven elkaar aankijken, dit was liefde op het eerste gezicht. Haar klasgenoten kwamen, het was tijd om te gaan, met een knoop in haar maag stond ze op. Hij vroeg haar of hij haar weer kon zien en ze spraken voor de volgende avond af.

De hele dag liep ze met vlinders in haar buik rond en cirkelden haar gedachten alleen nog rond hem. Naarmate de dag vorderde werd ze steeds nerveuzer maar toen ze ’s avonds in het café kwam en zag dat hij al op haar zat te wachten, wist ze dat het goed was. De avond vloog veel te snel voorbij en ze wisten dat ze elkaar daarna misschien nooit weer zouden zien. Maar dit was geen vakantieliefde dit kon niet zo eindigen. Ze wisselden adressen uit en 2 dagen nadat ze thuis was, lag zijn eerste, lange brief al op de mat.

Ze draaide zich om, zou ze durven hem te zoeken?

Over mijn vader

Ik denk dat ik wel een heel boek over mijn vader kan schrijven, maar aangezien dit een schrijfveer is, beperk ik me tot 15 minuten. Mijn vader, dat is die man die ik veel te kort heb gekend en die ik na 33 jaar nog steeds mis. Niet meer zo schrijnend en zo vaak als vroeger maar ik mis hem nog steeds.

Als je als 13 jarig meisje je vader verliest, val je in een diep gat. Ik was een vaderskindje, mijn vader was mijn grote held. De man die al die zeeën had bevaren; de geur van dieselolie in de haven geeft me nog steeds een veilig en vertrouwd gevoel. Hij was ook de man die na zijn werk wel eens ging koken zodat mijn moeder haar werk achter de naaimachine af kon maken (we hebben het hier wel over de jaren 70 toen de rolverdeling nog heel anders was) en ik vergeet ook nooit de wandelingen op zondag en dat hij dan soms zomaar op zijn handen liep en andere capriolen uithaalde. Maar ik herinner me ook het gemopper van mijn moeder als hij naar de cafetaria ging om patat te halen en dan bleef hangen bij zijn kameraden, zodat mijn broertje en ik de frietjes gingen halen. En de dagen dat hij alleen maar op de bank lag omdat hij zich niet zo goed voelde, gek genoeg zijn die herinneringen wel heel ver weg.

Ik ben me er terdege van bewust dat ik mijn vader in de loop der jaren ben gaan idealiseren. Maar ik denk dat dat normaal is als je niet de kans krijgt om als dochter tegen je vader te puberen, als je niet de kans krijgt met hem in discussie te gaan over studiekeuzes, vriendjes, levensvragen en noem maar op.
Ik herinner me dat ik me enorm ergerde aan een Merci-reclame waarin een meisje uitgroeit tot jonge vrouw en hoe haar vader haar daarbij begeleidt en steunt. Boos en verdrietig werd ik ervan omdat mij dat ontzegd was. Ik had geen troostende vader tijdens de vele periodes dat ik ziek was, geen vader die me met praktische zaken kon helpen na de scheiding, geen vader die trots kon zijn op mijn prachtige dochter, zijn eerste kleinkind.

Soms overvalt me de boosheid en de onmacht nog wel eens maar wat heeft het voor zin, het wordt er niet anders van, het is wat het is.
Misschien zijn mijn herinneringen gekleurd, maar het zijn mijn herinneringen en ik koester ze, net als de foto's die ik heb van die knappe jonge man die mijn vader was, veel te jong gestorven op zijn 33e.

Aandacht (W.O.W.)

Ze was nog maar tweeënhalf jaar oud, maar toen ze de voor de eerste keer  in het klasje van de peuterspeelzaal kwam, voelde ze het al. Alle kindertjes, alle pappa’s en mamma’s keken naar haar. De hand van haar moeder  stevig vasthoudend, werd ze naar haar plekje gebracht. Ze wilde dit niet, dit voelde niet fijn, dit voelde niet veilig, waarom moest ze hier heen? Ze kon toch gewoon thuis blijven bij pappa en mamma en Saartje de poes. Thuis keek niemand naar haar, alleen als ze buiten kwam dan waren ze er; die starende ogen.

Mamma hurkte naast haar en zei dat ze zo weer naar huis zou gaan, ze kreeg een raar gevoel in haar buik, ze wilde mee, niet hier blijven waar al die kindertjes naar haar bleven kijken. Mamma zei dat ze het hier heel fijn zou hebben en dat ze leuk met de andere kindjes kon spelen en dat ze liedjes zouden zingen en spelletjes doen en dat er in haar tas een lekker appel en ranja zat.  Ze wilde thuis haar appel eten en haar ranja drinken.

Mamma gaf haar een kus en liep toen snel naar de gang, ze zwaaide nog 1 keer en weg was ze. Ze wilde huilen, maar dan zouden ze nog meer naar haar kijken, waarom wilden die tranen nu toch niet stoppen. Door haar tranen heen zag ze een klein jongetje naar haar toelopen. Hij legde zijn handje op haar wang en vroeg: kun jij niet lopen?

Een oud veertje

Dit weekend kwam ik 3 oude schrijfveren tegen, deze is van 26 juni 2008 en ik vind hem nog steeds leuk.

Baden

De dikke dames hadden het er al vaak over gesproken.
De zomer was vroeg begonnen en de dagen bleven stralen. De temperatuur was aangenaam, al wekenlang en zo langzamerhand zou het zeewater ook lekker van temperatuur zijn.
Al meerdere keren waren ze langs de vloedlijn gelopen maar nu begon het toch echt wel te kriebelen. Dag na dag zagen ze hoe het strand voller en voller werd en dat steeds meer mensen het koele water opzochten. Eigenlijk was dat precies wat ze zelf ook zouden willen: heerlijk dobberen in het zoute water waar ze zoveel lichter waren.
Maar ja, dikke dames in een badpak?

Na drie warme weken moest het er dan toch maar van komen.
Gezamenlijk togen ze de stad in om een mooi badpak en een mooie badmuts uit te zoeken. Giechelend stapten de dikke dames de winkel binnen. Niks bestellen via internet, ze wilden de lol van het shoppen!!
Vol verbazing zagen ze rekken vol dikke dames badpakken, dat zou moeilijk kiezen worden. Ze besloten om alle drie een badpak uit te kiezen en dat vervolgens tegelijk uit te proberen.
Nummer 1 kwam met een knalrood geval aan, werkelijk schitterend. Maar toen ze met zijn drieën naast elkaar stonden, moesten ze heel hard lachen; daar stonden drie vrolijke, ronde tomaten.
Het volgende badpak was chic zwart, afgezet met strass-steentjes. De dames bekeken zich van voren en van achteren. Tja, chic, maar ook een beetje saai en zij waren niet saai.
Het derde badpak was lichtblauw en bezaaid met glinsterende zilveren ballen. Het sprankelde, het fonkelde en het was het helemaal! Ze vonden een mooie bijpassende badmuts en nu ze toch lekker bezig waren, kon er ook nog wel een strandjurk vanaf.

De volgende dag was het dan eindelijk zover: de dikke dames zouden gaan baden.
Vol verwachting werden  de gordijnen opengetrokken maar in plaats van weer een stralende, zonovergoten dag te zien, werden de dames begroet door donkere, grijze wolken en een regengordijn.
De zomer was voorlopig voorbij en de badpakken bleven liggen waar ze lagen.

Het versleten badpak (schrijfveren)

Mistroostig keek ze in de kast. Ze moest op zoek naar haar badpak.
Eigenlijk hield ze helemaal niet van zwemmen en er waren jaren geweest dat ze het zwemmen probleemloos aan anderen had overgelaten. Dat gedoe iedere keer in die badhokjes die altijd te klein leken. Je lijf was na zo'n zwempartij nooit goed droog te krijgen en onder veel gehijg en gepuf kon je je kleren dan weer over je vochtige lijf wurmen zodat je met een verhitte kop weer buiten kwam en eigenlijk dat bad zo weer in kon springen. Nee, zwemmen was niet haar ding.
Maar nu kon ze er niet onderuit. Haar nieuwe vriend Arie had twee kinderen, Archie van 7 en Peach van 5 en samen gaan zwemmen leek hem de meest ongedwongen manier om de kinderen en haar te laten kennismaken, gezellig in het subtropisch zwembad, waar het natuurlijk helemaal bloedheet zou zijn. Als het aan haar had gelegen waren ze naar de bioscoop gegaan en daarna naar de mac maar nee Arie wilde gaan zwemmen met z'n vieren.
Waar lag toch dat badpak? Ze weigerde om voor dit eenmalige zwempartijtje iets nieuws te gaan kopen want de volgende keer zou ze vriendelijk weigeren met de belofte van poffertjes bij thuiskomst. Ze rommelde wat verder in de kast en viste uiteindelijk het zwarte geval omhoog. Het mocht dan al wel 10 jaar oud zijn maar het was zwart en had een klassieke snit en zag er door het weinige gebruik nog respectabel uit. In de tas met dat ding.

Eigenlijk viel de middag haar enorm mee; ze zag er goed uit in haar badpak, het water was lekker warm, de kinderen lief en leuk en het voelde goed. De hele middag hadden de kinderen gevraagd of ze meeging op de waterglijbaan en dat had ze succesvol weten af te wimpelen omdat ze het doodeng vond. Maar nu de middag ten einde liep, liet ze zich overhalen.
De kinderen gingen haar luid joelend voor. Het leek zo gemakkelijk! Ze haalde diep adem en liet zich op de glijbaan zakken. Dit viel reuze mee, eigenlijk was het een heerlijk gevoel! Stralend liep ze het bad uit een lachsalvo en luid applaus tegemoet. Zo spectaculair was het toch niet? Plotseling zag ze de kinderen naar haar billen wijzen....
Rust roest en 10 jaar in de kast had de stof blijkbaar toch doen verslijten want na dat ene ritje op de glijbaan zat er nog maar erg weinig stof op haar billen.

Schrijfveren

Al zeker 1,5 jaar neem ik me voor om mee te schrijven met de "schrijfveren" maar op de een of andere manier komt daar maar niets van. Iedere keer vind ik wel een excuus om niet te schrijven.
Ik heb geen tijd,
Het onderwerp spreekt me niet aan,
Ik heb geen inspiratie
Uitvluchten dus eigenlijk. Vandaag is de prompt (wat is hier een goed Nederlands woord voor???) "Een verbleekt zwempak" kijk, daar kan ik volgens mij wel iets mee. Hmmm straks toch maar even de kookwekker zetten en een kwartier gaan schrijven.
Maar wat doe ik op de dagen dat ik niet uit de voeten kan met de uitdaging? Overslaan of mezelf toch dwingen iets te schrijven? Of een beetje valsspelen en een eerder prompt nemen die ik nog niet gedaan heb?
Het gaat er natuurlijk om om mijn brein te prikkelen en dat betekent dan weer dat ik gewoon door de zure appel heen moet bijten en moet gaan schrijven. Help!

Beurs (WOW)

Beurs

Voorzichtig doe ik m’n ogen open, hoewel dat eigenlijk het enige is wat ik niet voorzichtig hoef te doen.  De zon piept tussen de gordijnen door en ik voel een zacht briesje van buiten komen, het lijkt weer net zo’n heerlijke dag als gisteren te worden. Tja, gisteren, daar wil ik nog even niet  aan denken, want dat is de reden dat ik hier nu als een plank lig.

 Durf ik me te bewegen? Met m’n armen en benen lijkt alles in orde te zijn. Misschien valt het uiteindelijk toch nog allemaal mee. Ik draai m’n hoofd naar rechts, prima. Dan naar links, au!! Voorzichtig breng ik m’n hand naar m’n achterhoofd, oké, daar zit een enorme bult  en die doet zeer, nu ik even goed voel doet m’n hele linkerkant zeer en ik denk dat ik blij mag zijn dat het niet erger is.

Mijn gedachten gaan naar  gisteren, een stralende dag en een boottochtje op de schitterende  blauwe zee.  Met z’n tienen in een vissersbootje  is een beetje behelpen maar het gaat. Ik ben geen held als het om kleine bootjes gaat, ooit ben ik tussen wal en rubberboot geraakt , traumatisch! Als ik weer uit mag stappen,  kijk ik naar beneden en zie het glinsterende water, ik zal toch niet… Ik word onzeker, verlies m’n evenwicht en val achterover.

De zee was misschien toch een betere optie geweest, dan was ik zacht geland en was ik nu niet blauw en beurs.

W.O.W.

Via het blog van Aline doe ik mee aanW.O.W. (Write on Wednesday) Elke woensdag in de even weken wordt er een opdracht geplaatst waar je aan mee kunt doen. Lijkt je dit leuk, kijk dan hier even voor de spelregels.

Veel plezier!

Het moet er nu toch maar van komen

Ik ben gek op schrijven. Al vanaf mijn 10e houd ik dagboeken bij, niet regelmatig maar geregeld. Vroeger schreef ik verhalen en gedichten (waarom heb ik niet alles bewaard???) Ik heb genoeg om over te schrijven, maar hoe? En hoe wordt het interessant genoeg voor een ander om te lezen. Ik zie mensen om me heen schrijven, ze doen het gewoon, sturen hun manuscripten op, worden afgewezen, blijven schrijven.
Waarom schrijf ik niet? Waarom beperk ik me nog steeds tot mijn dagboek en mijn blog? Te weinig vertrouwen in mezelf, denken dat ik niets interessants te vertellen heb, er van overtuigd zijn dat anderen toch beter zijn. Allemaal dingen die mij weerhouden om dat te doen wat ik graag wil; schrijven.

Nu heb ik op het web verschillende schrijfopdrachten gevonden en daar wil ik nu echt mee aan de slag. Ik betwijfel nu al of ik de discipline op kan brengen om te schrijven, zucht. Ik hoop dat ik inspiratie kan halen uit het boek "The Artists Way" van  Julia Cameron en ik ga meedoen aan de schrijfopdrachten bij Aline. Ik zal proberen om dagelijks mee te doen aan schrijfveren, nee ik moet zeggen: ik GA meedoen. Ik heb dit al vaker geprobeerd, maar altijd weer afgehaakt, maar als ik echt wil gaan schrijven, me daarin wil ontwikkelen zal ik toch maar eens moeten gaan doorzetten.

Er zit iets diep in me en dat moet er uit!!